ترا، ای کهن بوم و بر دوست دارم

ز پوچ جهان هیچ اگر دوست دارم               ترا، ای کهن بوم و بر دوست دارم

ترا، ای کهن پیر جاوید برنا                      ترا دوست دارم، اگر دوست دارم 

ترا، ای گرانمایه، دیرینه ایران                  ترا ای گرامی گهر دوست دارم 

ترا، ای کهن زاد بوم بزرگان                    بزرگ آفرین نامور دوست دارم 

هنروار اندیشه ات رخشد و من                 هم اندیشه ات، هم هنر دوست دارم

اگر قول افسانه، یا متن تاریخ                   وگر نقد و نقل سیر دوست دارم

اگر خامه تیشه ست و خط نقر در سنگ          بر اوراق کوه و کمر دوست دارم

وگر ضبط دفتر ز مشکین مرکب                نئین خامه، یا کلک پر دوست دارم 

گمان های تو چون یقین می ستایم                  عیان های تو چون خبر دوست دارم

هم ارمزد و هم ایزدانت پرستم                       هم آن فره و فروهر دوست دارم

بجان پاک پیغمبر باستانت                         که پیری است روشن نگر دوست دارم

گرانمایه زردشت را من فزونتر                 ز هر پیر و پیغامبر دوست دارم 

بشر بهتر از او ندید و نبیند                       من آن بهترین از بشر دوست دارم

سه نیکش بهین رهنمای جهان ست              مفیدی چنین مختصر دوست دارم

ابر مرد ایرانی راهبر بود                         من ایرانی راهبر دوست دارم

نه کشت و نه دستور کشتن به کس داد               ازینروش هم معتبر دوست دارم 

من آن راستین پیر را، گرچه رفته ست             از افسانه آن سوی تر، دوست دارم 

همه کشتزارانت، از دیم و فاراب               همه دشت و در، جوی و جر دوست دارم 

کویرت چو دریا و کوهت چو جنگل          همه بوم و بر، خشک و تر دوست دارم

شهیدان آزاد و فرزانه ات را                 که بودند فخر بشر دوست دارم

به لطف نسیم سحر روحشان را                چنانچون ز آهن جگر دوست دارم

هم افکار پرشورشان را، که اعصار             از آن گشته زیر و زبر دوست دارم 

هم آثارشان را، چه پند و چه پیغام           و گر چند، سطری خبر دوست دارم

همه شاعران تو و آثارشان را                بپاکی نسیم سحر دوست دارم

ز فردوسی، آن کاخ افسانه کافراخت             در آفاق فخر و ظفر دوست دارم

ز خیام، خشم و خروشی که جاوید             کند در دل و جان اثر دوست دارم

زعطار، آن سوز و سودای پر درد           که انگیزد از جان شرر دوست دارم

وز آن شیفته شمس، شور و شراری           که جان را کند شعله ور دوست دارم

ز سعدی و از حافظ و از نظامی                همه شور و شعر و سمر دوست دارم 

خوشا رشت و گرگان و مازندرانت            که شان همچو بحر خزر دوست دارم

خوشا حوزه شرب کارون و اهواز           که شیرینترینش از شکر دوست دارم

فری آذر آبادگان بزرگت                     من آن پیشگام خطر دوست دارم

صفاهان نصف جهان ترا من               فزونتر ز نصف دگر دوست دارم 

خوشا خطه نخبه زای خراسان               ز جان و دل آن پهنه ور دوست دارم

زهی شهر شیراز جنت طرازت                   من آن مهد ذوق و هنر دوست دارم

بر و بوم کرد و بلوچ ترا چون                     درخت نجابت ثمر دوست دارم

خوشا طرف کرمان و مرز جنوبت                   که شان خشک و تر، بحر و بر دوست دارم 

چو دیروز افسانه، فردای رویات                      بجان این یک و آن دگر دوست دارم

هم افسانه ات را، که خوشتر ز طفلان                            برویاندم بال و پر دوست دارم

هم آفاق رویائیت را؛ که جاوید                    در آفاق رویا سفر دوست دارم

چو رویا و افسانه، دیروز و فردات                بجای خود این هر دو سر دوست دارم 

تو در اوج بودی، به معنا و صورت                من آن اوج قدر و خطر دوست دارم

دگر باره برشو به اوج معانی                     که این تازه رنگ و صور دوست دارم

جهان تا جهانست، پیروز باشی                        برومند و بیدار و بهروز باشی 

وقتی که من بچه بودم ، 
پرواز یک بادبادک
می بردت از بام های سحرخیزی پلک
تا
نارنجزاران خورشید .
آه ،
آن فاصله های کوتاه .
وقتی که من بچه بودم ،
خوبی زنی بود که بوی سیگار می داد ،
و اشکهای درشتش 
از پشت آن عینک ذره بینی
با صوت قرآن می آمیخت .

وقتی که من بچه بودم ،
آب و زمین و هوا بیشتر بود ،
وجیرجیرک
شب ها
درمتن موسیقی ماه و خاموشی ژرف
آواز می خواند .

وقتی که من بچه بودم ،
لذت خطی بود
ازسنگ
تازوزه آن سگ پیر و رنجور.
آه ،
آن دستهای ستمکار معصوم.

وقتی که من بچه بودم ،
می شد ببینی
آن قمری ناتوان را 
که بالش
زین سوی قیچی
باباد می رفت –
می شد،
آری 
می شد ببینی ،
و با غروری به بیرحمی بی ریایی
تنها بخندی .

وقتی که من بچه بودم ،
درهرهزاران و یک شب
یک قصه بس بود
تاخواب و بیداری خوابناکت
سرشار باشد .

وقتی که من بچه بودم ،
زورخدا بیشتر بود .

وقتی که من بچه بودم ،
برپنجره های لبخند
اهلی ترین سارهای سرور آشیان داشتند ،
آه ،
آن روزها گربه های تفکر
چندین فراوان نبودند .

وقتی که من بچه بودم ،
مردم نبودند .

وقتی که من بچه بودم ،
غم بود ،
اما
کم بود .

بیستم اردیبهشت 1347 - تهران / اسماعیل خویی